Onmenselijk schraal; zolang aanraken niet mag

Is het niet onmenselijk om de ander alleen te laten lijden? Wanneer de ander woordeloos vraagt, roept, schreeuwt om een aanraking, die te weigeren? Wanneer je voelt dat je wilt aanraken, dit niet kunt doen.

Net als toen?
Moet persoonlijke groei en ontwikkeling, dan ook maar even uitgesteld, geparkeerd, worden tot na de lockdown? En ondertussen moet je het maar alleen uitzoeken? Misschien voor jou wel net als toen? Toen warmte, veiligheid, steun, bevestiging en het gevoel van geborgenheid uitbleef, terwijl jij deze, zogeheten affectieve bevestiging, als baby, kind, puber, zo nodig had.

Aanraking is nodig
Een ander wezenlijk bevestigen in wie hij is. Dat hij er toe doet. Met alle eigen aardigheden. In zijn totale omvang. Met zijn hele wezen. Daar is aanraking voor nodig. Om die totale bevestiging te laten voelen.

Wanneer deze aanraking, zoals in de afgelopen periode van de lockdown, niet mag, probeer ik in mijn sessies op afstand zo veel als mogelijk aanwezig te zijn. Mijn ruimte uit te breiden. Alsof je op schoot zit. Alsof ik je aanraak, streel, geruststel.

Mijn kinderen maken mij duidelijk waarom aanraking zo belangrijk is
Dan zie ik mijn zoon die zich schuldig voelt dat hij in een opwelling het speelgoed van een ander jongetje kapot heeft gegooid. Mijn dochter die zich kapot schaamt dat ze iets verkeerds heeft gedaan. Het gedrag is niet goed. Maar zij wel. En ik laat hen voelen dat ze zich niet zo klein hoeven te maken, zo terug hoeven te kruipen in hun schulp. Maar nog steeds liefde waard zijn.

Juist hun berouw laat zien dat ze een geweten hebben. Dat ze in essentie ‘goed’ zijn. Ik ga naar ze toe. Leg een hand op hun rug. Ik laat voelen dat ik er nog steeds ben. Dat ze niet alleen zijn. Dat er nog steeds liefde is.

Ik nodig hen uit om naar buiten te komen met alles wat er is. Met alle schaamte, schuldgevoel, verdriet, berouw, boosheid. Om hen het gevoel te geven dat ze niet hoeven te verdwijnen in zelfverwijt. En als ze er aan toe zijn, zichzelf kunnen vergeven, zichzelf weer de moeite waard vinden, trek ik ze op schoot en knuffel ze helemaal plat. En ik vertel ze dat ze nog steeds welkom zijn. Dat ik hoor wat ze gedaan hebben. Dat ik zie dat ze berouw hebben. En dat ik nog steeds van hen houd. En dat ik er altijd voor ze zal zijn wat er ook gebeurt.

En dat dit hoort bij deze levensfase. Dat er meer mensen, kinderen zijn die… Dat ik ook weleens een jongen met een naald in zijn arm heb geprikt uit boosheid. En dat ik me daarvoor schaam. Dat ook papa weleens bij de winkel een gummetje heeft gestolen en zich achteraf enorm rot voelde. Dat het niet ok is, maar dat het wel gebeurt. En dat je zo leert over je grenzen. Over jouw eigen waarden. Over jouw eigen goedheid.

Ja dat.

En dat is precies wat in de haptotherapie zo belangrijk is. Deze affectieve bevestiging. Deze erkenning voor wat er weggestopt is vanuit vroeger aan oude pijn, leed. Wat verhard, verstard, geblokkeerd is geraakt. Wat verzacht wanneer je deelt, daarin jezelf laat zien en door de ander wordt erkend. Aangeraakt.

Op 1,5 meter met mijn cliënt
En wat zou ik je dan graag even op schoot nemen, je hand vastpakken, over je rug aaien, troosten. Nabij zijn.

Wanneer je vertelt over de schaamte rondom de gebeurtenissen in de afgelopen jaren. Je ontdekking dat je hoogbegaafd bent na een jarenlange zoektocht en je afvragen wat er mis met je is. De tranen over de eenzaamheid die je laat zien nadat je deze dagenlang hebt weggestopt terwijl je alleen op je kamer zat te werken.

Nu doe ik dat nabij zijn op 1,5 meter afstand. Ik laat voelen door de ruimte heen dat ik er ben, alsof ik je aai, op schoot neem, geruststel.

In de maatschappij
En na de sessie vraag ik me af waar we als maatschappij in hemelsnaam mee bezig zijn. Is dit wat onze manier van oplossen is? Is dit hoe ver we komen met onze menselijke vermogens? Functioneel, rationeel, feitelijk, koud en afstandelijk?!

Is dit het voorbeeld dat we onze kinderen willen geven? Is dit hoe we van onze ouderen afscheid willen nemen? Is dit hoe we mensen willen begeleiden in hun persoonlijke groei en ontwikkeling? Is dit hoe we stress, burn-out en andere gezondheidsklachten willen aanpakken en voorkomen?

Ik zeg niet dat ik tegen de lockdown ben. En ik doe er ook zeker serieus aan mee. Ik weet dat er een goede intentie achter zit. Alleen het effect is wel onmenselijk schraal.

3 maart
Vanaf 3 maart is aanraking vanuit mijn rol als haptotherapeut weer mogelijk. Je bent van harte welkom in mijn praktijkruimte. Ik hoop dat ik binnenkort ook buiten mijn werkruimte weer iedereen mag aanraken; jong, oud of kwetsbaar, nabij of ver weg.