#Houdhetroze

‘Wat doen wij verkeerd?’ vroeg ik maandagavond aan mijn vriend toen ik mijn bed instapte. De ene vriend stuurt fijne feestdagen uit Parijs, een andere vriendin liefs uit Barcelona en de derde is aan het skiën in Winterberg. Zij leven door alsof er geen corona bestaat en wij laten ons afschrikken door alle coronagerelateerde hobbels op de weg ons huis uit. En eerlijk gezegd ook door onze portemonnee en door een dochter die graag haar kamer opnieuw geverfd wil hebben.

We hebben gekozen voor een klus vakantie
Geen slecht plan, er is hier ondanks alle lockdowns nog steeds genoeg op te ruimen en af te voeren naar de stort. Zo startte onze eerste officiële vakantiedag. Het geeft bevredigende ruimte en resultaat om dat ongebruikte bureau leeg te ruimen en af te voeren. En die oude uit elkaar gevallen blokfluit boekjes na vijfentwintig jaar toch maar weg te doen. En waar zijn al die multomappen toch voor? Oja, zo deden we dat vroeger. Tijdens het ordenen en sorteren voel ik me jaren ouder worden, maar wat een opluchting om die spullen uit mijn jeugd te laten gaan. Het voelt als het afsluiten van een levensperiode.

‘Als van jou toch niks weg, dan kan je het net zo goed zelf doen mam’
En dan mijn dochter die zo fijn helpt. Zij kan beter opruimen dan wij en neemt de ene na de andere keukenla onder handen. We krijgen nog even een gedoetje als zij de boekenkast mag uitpluizen. ‘Als van jou toch niks weg, dan kan je het net zo goed zelf doen mam.’ Slik, vooruit, je hebt gelijk. ‘Maak jij maar een voorselectie, dat helpt mij om nog kritischer de eindkeuze te maken.’ En het werkt, ik heb er maar drie boeken uitgevist en behoed voor een definitief afscheid. De rest van de boekenkasten loop ik ooit zelf nog na.

Na flink gesjor staat de kast weer boven aan de trap
Over kasten gesproken, daar heeft dochterlief er nu toch teveel in haar kamer staan. Ze moeten weg. Vol goede moed sjouwen we de kast de trap af en wat blijkt halverwege? Precies, hij kan de draai niet maken en moet terug omhoog. Een beschadigde muur, trap en arm later, staat de kast na flink gesjor met een latje minder weer boven aan de trap. Dan maar eerst uit elkaar halen.

Die avond in bed, het onrustige gevoel. Ontevredenheid?
Ik droom dat ik met mijn dochter op vakantie ben in Australië. We zijn op een bekende plek aan een strandboulevard waar ik eerder ben geweest. In de droom hoor ik de stem van mijn vriend ‘waarom ga je naar een plek waar je al eerder bent geweest? Het is toch leuk om nieuwe ervaringen op te doen?’ Ik loop de kant op die ik nog niet gezien heb. En inderdaad, dat geeft een gevoel van ontdekken en avontuur. Opeens blijken we in Amerika te zijn. En waar moet je met je tienerdochter heen als je in Amerika bent? Juist ja, het thuisland van de grote M. Enthousiast draaft ze voor me uit de oprijlaan van de MC Donalds op. Op dat punt vervaagt de droom en word ik wakker.

‘Je raadt nooit waar ik vannacht geweest ben!’
Vertel ik blij tegen mijn partner bij het opstaan. ‘Op deze manier heb ik alsnog het gevoel dat ik op vakantie ben geweest.’ En blijkt vakantie toch niet zo zaligmakend als je uiteindelijk bij de M beland. Dat kan ondanks alle coronamaatregelen ook hier in eigen land. Na zo’n nacht ziet de wereld er toch weer wat rooskleuriger uit.

Ik voel het misgaan
Douchen, aankleden, schoenen aan, krak. Ik voel het misgaan. Een helaas veel te bekend gevoel. Het schiet in mijn rug. De link naar de kast is snel gelegd. En mijn bestemming voor deze vakantie is ook weer duidelijk: liggen, voorzichtig aan wandelen, zorgen weer op de been te komen. ‘Gelukkig ben je nu niet in Barcelona’, merkt mijn partner fijntjes op. ‘Nou, dan was dit nooit gebeurd!’ reageer ik.

Ik weet dat ik nu niks anders kan doen dan geduld hebben en goed naar mijn lijf luisteren
Zonder gekheid, deze gebeurtenis maakt maar weer eens te meer duidelijk hoe belangrijk gezondheid is. De kortste weg naar herstel. Tevreden lig ik met pijnstillers in bed, genietend van de warmte van mijn elektrische dekentje. Op de achtergrond de geluiden van mijn gezin. Nu ik geen keuze meer heb, weet ik weer wat echt belangrijk in mijn leven is. Mijn eigen thuis.

Thuis in je eigen lijf
In mijn werk als haptotherapeut begeleid ik jou graag naar een fijn thuis in je eigen lijf. Natuurlijk kan dat alleen als ik zelf voldoende fit ben. Tot 10 januari 2022 heb ik vakantie. Daarna ben je van harte welkom in mijn praktijkruimte.

Mijn motto voor 2022?
#houdhetroze