Mijn gesprek met de boom
Ik wandel met Storm, onze oude zwarte labrador, door het bos. We zijn allebei blij en tevreden. We hebben zojuist een flink stuk gelopen. Mijn hond heeft een korte, dikke boomstronk in zijn bek als prooi en huppelt en snuffelt enthousiast rond. Ik voel me blij omdat ik net lekker heb hardgelopen. We zijn op de terugweg naar de auto. Het laatste stukje bos lopen we licht bergopwaarts over een met boomwortels overwoekerd pad. Omhuld door oude bomen.
Het mystieke paadje
Ik kijk naar Storm, mijn hond. Kan hij het nog aan? Is hij nog fit genoeg om een kleine omweg te nemen? Er is een mooi paadje met prachtige bomen en een mystieke sfeer, waar ik graag nog even langsloop. Zo te zien gaat dat lukken. Ik sla de weg naar het pad in en Storm draaft vrolijk achter me aan. Ik schrik en twijfel of ik rechtsomkeer moet maken als ik hem even door zijn voorpoten zie zakken. Ik besluit door te lopen, zo ver om is het niet.
De magische plek
We stappen het kronkelpaadje op. Ik zie de groene bomen al staan te midden van alle troosteloze, grijsbruine winter tinten. Groen mos bedekt de bodem van dit stukje bos. Ik loop verder en voel de magische sfeer van deze plek. Ik nader de groep identieke bomen, het groen hangt van de opwaarts geheven takken naar beneden. Ik moet bukken zodat het mijn gezicht niet raakt. Op een open plek blijf ik stilstaan en kijk naar de bomen. Storm snuffelt rond.
Eén van de bomen trekt mijn aandacht
Hij beweegt licht wuivend zijn takken. Ik focus me op de boom en kijk naar hem. De dunne stam, de vorm van zijn takken, zijn hoogte… Ik schrik er een beetje van. Mijn middenrif verkrampt. Ineens weer kind. Ik merk op wat er van binnen gebeurt en herstel van de eerste schrik. Ik voel hoe ik met beide benen op de grond sta, bedenk dat er niets is om bang voor te zijn, waardoor ik weer stevig op mijn voeten sta. De boom is groot, maar niet te groot. Storm is inmiddels aan mijn voeten komen liggen, nu hij merkt dat we voorlopig niet verder gaan.
De oproep van de boom
Ik voel contact met de boom. De boom geeft aan dat hij het fijn zou vinden als ik, wij mensen, beter voor hem en zijn soortgenoten zouden zorgen. Hij doet een beroep op me. Of ik voor hem wil opkomen. Hoe graag hij ook in actie zou willen komen, voor zichzelf, voor zijn soortgenoten, hij staat daar maar en kan niks doen.
Ik voel me aangesproken op mijn verantwoordelijkheid, mijn geweten
‘Wat moet ik dan doen?’, vraag ik hem geluidloos. Ik weet het antwoord zelf wel. Ik zou minder kunnen consumeren qua kleding en spullen. Ik zou zuiniger met energie en het klimaat kunnen omgaan; water, licht, het gebruik van de auto. Ik zou me actief kunnen inzetten voor het behoud van de natuur. Ik zou de boodschap van de boom, de bomen, kunnen verspreiden. Ik zou….
Ik zal bewuster keuzes moeten maken
Ergens weet ik het. Wil ik het. Maar ik voel ook nog enige reserve. Kan ik dat wel? Wil ik dat ook écht? Dan zal ik toch bewuster keuzes moeten maken. Meer moeite moeten doen. Er echt voor gaan en staan. De eerste beren op de weg zie ik al in een mogelijke reactie van mijn gezinsleden. Weerstand, gemopper, gedoe. Ik weet het niet.
Wil, kan, durf ik deze verantwoordelijkheid te nemen?
De tranen stromen inmiddels over mijn wangen. Ik voel wat je me vraagt, ik weet dat je gelijk hebt. Maar ik weet niet of ik deze verantwoordelijkheid wil, kan, durf te nemen. Storm duwt zijn neus tegen mijn hand, alsof hij mijn worsteling voelt en me aanspoort om verder te gaan. Ik vertel de boom dat ik zijn vraag gehoord heb en dat ik nog niet weet wat mijn antwoord zal zijn.
Ik kan niet doorlopen alsof er niets is gebeurd
Licht verward en diep in gedachten verzonken loop ik verder. Wat kan ik doen? Wat zal ik doen? Wat doe je als iemand in nood een beroep op je doet? Wat betekent het überhaupt dat ik met bomen ‘praat’? Ik kan in ieder geval niet doorlopen alsof ik niks gezien of gehoord heb. Ik wil wat doen. De wereld is veranderd. En ook de andere bomen staan er ineens anders bij.
Een eerste, kleine stap
De ideeën variëren van groot naar klein. Ik zou me aan kunnen sluiten bij een actiegroep. Of het roer omgooien en zelf een actie starten. Ik besluit een eerste, kleine, haalbare stap te zetten door dit blog te schrijven, mijn ervaring te delen. Ondanks mijn scepsis over het ‘praten met bomen’, blijft de boodschap staan als een huis:
Wat ga ik, wat ga jij, wat gaan wij doen voor deze kwetsbare groep die niet voor zichzelf kan opkomen, maar wel degelijk in de verdrukking raakt?
Een beweging
Ik draag deze ervaring met me mee. Ik heb een innerlijke beweging gemaakt van ‘ik zou eigenlijk…meer rekening moeten houden met het klimaat’ naar ‘Ik wil en kan….me meer inzetten voor het klimaat.’
Wat ga jij doen?
Met dit blog is mijn eerste stapje gezet. Storm ligt inmiddels heerlijk op zijn kleedje te slapen. Wat ga jij doen?