Nooit meer een mantelpakje

Gekleed in een mantelpakje, op hoge hakken, stap ik mijn werkkamer binnen. ‘Neem plaats. Kan ik je wat te drinken aanbieden?’ Snel loop ik naar de koffie automaat. Haal twee plastic bekertjes cappuccino, klontje suiker en een roerstaafje erbij. Vlug loop ik weer terug door de grijze lange gang. Spiek ondertussen naar binnen bij de werkkamers van mijn collega’s. Eveneens in grijze, zwarte of donkerblauwe pakken. Beleefd knikkend naar hun gesprekspartner. Twee uur en twee gesprekken later, voel ik me doodmoe. Leeggezogen. Ik heb het warm. Het is benauwd in de kamer en ik voel amper ademruimte. Ik zit onderuit gezakt in mijn bureaustoel. Registreer de taken op mijn to do- lijstje. Kijk door het raam naar buiten. Verlang naar een wandeling door het bos met onze hond. Zie de grauwe grijze gebouwen om me heen. Ik kan wel huilen.

Wat doe ik hier op deze werkplek?
Deze situatie ligt inmiddels jaren achter me. Maar als ik er nu weer aan denk, ervaar ik opnieuw het zware, moedeloze gevoel van toen. Wat doe ik hier, op deze werkplek?

Ik was bang om werkeloos te raken
Ik durfde niet in beweging te komen. Mijn inkomsten te verliezen. Te falen. Ik had geen idee wat ik dan wel wilde en hoe ik het moest aanpakken. Ik voelde  dat ik weg wilde. Maar hoe dan?

Doorbraak
Een oud-collega raadde me haptotherapie aan. Een schot in de roos. Ik had al in een eerdere levensfase coaching gehad, maar die was meer cognitief gericht. Die begeleiding heeft me ook een stukje op weg geholpen. Maar in deze situatie, op dat moment in mijn leven, had ik wat anders nodig om de situatie en mijn gedragspatroon te doorbreken.

Bij de haptotherapeut voelde ik hoe moe ik was
Ik ken mezelf redelijk goed. Kan goed analyseren en beredeneren wat ik zou moeten doen. Maar ik durfde niet te handelen. Tijdens de sessies bij de haptotherapeut voelde ik pas hoe moe ik eigenlijk was. En wat ik allemaal negeerde aan gevoelens tijdens mijn werkdag.

Nooit meer mantelpakjes
Door haar aanraking kon ik weer gaan voelen hoe het echt met me was. En leerde ik er naar luisteren. Langzamerhand (en vele tranen later) kwam ik weer in beweging. Ik zette ik stappen in de juiste richting. Het roer ging om. Ik durfde te luisteren en te handelen naar mijn gevoel. Met als resultaat dat ik tot mijn eigen verrassing zelfstandig ondernemer ben geworden. Regelmatig met mijn cliënten buiten wandel. In opleiding ben tot haptotherapeut. En nooit meer mantelpakjes en hakken draag. Ik voel me een stuk vitaler en meer op mijn plek in de wereld. Een complete ommezwaai. Wie had dat ooit gedacht?!

Het (werkende) leven hoeft niet zwaar en vermoeiend te zijn
Omdat ik weet hoe hapthotherapie bijdraagt aan wezenlijke (gedrags)verandering, ondersteun ik jou graag in jouw ontwikkelproces naar meer vertrouwen in jezelf. En naar een beter passende plek. Het (werkende) leven hoeft niet zwaar en vermoeiend te zijn. Het kan echt anders. Met geduld, de juiste ondersteuning en een tikkeltje moed. Tot ziens?