Nog drie jaar te leven

‘Wat zou je doen als je nog drie jaar te leven hebt?’ Hij kijkt me vragend aan. Ik denk diep na. Wat zou ik doen? We hebben net gesproken over reizen, op avontuur gaan met het gezin naar weet ik veel waar. Zijn herinneringen aan de indrukwekkend hoge bergen in Nepal. Dat moet je zien, dat is wel wat anders dan de Alpen. Hij probeert me te enthousiasmeren om vooral een tijd op pad te gaan met mijn gezin. ‘Er zijn mogelijkheden’, zegt hij op ietwat geheimzinnige toon. En ik weet waar hij op doelt. Wanneer je je uitschrijft bij de gemeente voor minimaal acht maanden, kan je zonder onderwijsplicht op pad. Toevallig is hij de tweede persoon deze maand die enthousiast vertelt over een reis met het gezin rond de wereld. Toeval of niet?

Wat zou je doen?
‘Wat zou je doen als je er over drie jaar niet meer zou zijn?’ Dringt hij aan. Het meest voor de hand liggende antwoord lijkt nu om aarzelend in te stemmen en aan te geven dat ik dan inderdaad de wens zou hebben om deze wereldreis te maken. Ik neem de tijd. Zoek naar mijn antwoord. De laatste jaren is mijn zucht naar avontuur wat gesleten. Ik ben tevreden met ons gezin, ons leven in onze dorpsstad. Heb er zelfs een vaste staplaats voor de caravan. Mijn wereld is verkleind. En ik vind dat eerlijk gezegd over het algemeen wel prettig. Het geeft rust, overzicht, tevredenheid. Na jarenlange onrust van werken door het hele land. Na de komst van de kinderen ben ik behoudende, angstiger geworden. Iedere vlucht is een potentiële doodsdreiging. En een bezoek aan een ander continent staat voor tsunami’s, orkanen en bomaanslagen. Daar is nu het coronavirus bijgekomen. Nee, laat mij maar lekker rustig en ontspannen in mijn eigen stad. Ik zoek mijn avontuur in yahtzee, leren paardrijden, een reis naar mijn binnenwereld via een intensieve opleiding. En – dat dan wel- een verre reis naar een goede vriendin in Australië (vóór alle bosbranden).

Waar is mijn avontuurlijke ik gebleven?
Ben ik dan toch echt oud aan het worden? Aan het inslapen? Ik check voor de zekerheid de leeftijd van mijn gesprekspartner. Hij blijkt slechts twee jaar jonger te zijn. Maar had dat natuurlijk niet verwacht 🙂 Mag de buitenkant dan nog enigszins jeugdig ogen, van binnen voel ik me gaandeweg het gesprek verouderen.

Wat zou je doen als je weet dat je over drie jaar sterft?
Ik zak nog dieper af. Die wereldreis. We konden, wilden niet weg. Vanwege de ziekte van mijn moeder. Door haar ziekte zijn keuzes ineens heel duidelijk. Ik wil er zijn. Met haar, voor haar. Met de familie. Klein en dichtbij wordt dan ineens heel fijn. Krijgt een andere waarde. Ik hoef niet zo nodig meer de wereld rond. Die drive verschrompelde als sneeuw voor de zon.

Zijn plan
‘Ja, mijn vader is afgelopen jaar overleden. Binnen drie weken tijd. Dikke darm kanker.’ Reageert mijn inspirator op mijn overpeinzingen. ‘Dat maakt dat ik realiseer dat ik nu leef en wat mijn missie is in de tijd dat ik leef. 30.000 boeren gezinnen in Zuid-Afrika uit de armoede helpen. Voor iedere dag dat ik leef, een gezin. Moet je eens voorstellen, die mensen, die kindertjes. Als ik dat kan betekenen…’

Wat zou ik doen?
Er komen twee beelden bij me op. Dichterbij de natuur leven. Op een rustige plek in het groen. En meer tijd nemen om te schrijven, te creëren. Nu, op dit moment, zoek ik het niet in het grootse. Ook al weet ik nog hoe fijn het ik het vond om op reis naar Australië te gaan. Uit mijn comfortzone. Te midden van zoveel verschillende mensen uit allerlei landen. Ik voelde me werelds. Geprikkeld. Het was geestverruimend.

Blij met het alledaagse
En ik heb gezien, ervaren, door het ziekteproces van mijn moeder, door mijn worsteling met rugklachten, hoe blij je kunt zijn met het leven van alledag. Een soepele wandeling naar de supermarkt.

Deze avond
Hoe dan ook, in dit gesprek, op deze avond, ben ik even in Zuid-Amerika, Nepal en Zuid-Afrika geweest. Geïnspireerd, met een verruimde blik en een weids gevoel, fiets ik huiswaarts. Zou het toeval zijn dat ik in een maand tijd, twee mensen spreek over op reis gaan met het gezin? Wie weet! Eerst maar eens zien of ik nog drie jaar te leven heb.

Jouw zingeving
Wil jij ook eens stilstaan bij de zin van jouw leven? Helder krijgen waar jij jouw bed voor uitkomt. Kom dan langs voor een persoonlijke sessie.