Niks meer moeten

Zodra ik het gevoel krijg dat ik iets moet, verstar ik. Verstijf ik. Ik voel een grote ‘nee’ opkomen. Een ‘nee’ die me als een golf overspoelt. Waar ik niet meer onder vandaan dreig te komen. Ik vertik het. Ik doe het niet. Ergens diep van binnen hoor ik wel een stemmetje dat misschien eigenlijk toch wel graag zou willen, maar niet weet hoe, wanneer, met welk resultaat, etcetera.

Het overvalt me
Wanneer ik een verslag moet inleveren. Wanneer ik de druk voel om iedere week een blog af te leveren. Wanneer de badkamer schreeuwt om een schoonmaakbeurt. Nee! En naarmate ik ouder word, wordt deze ‘nee’ alleen nog maar groter. Ik moet niks. Waar ik me voorheen nog over deze ‘nee’ heen kon zetten met enig gemopper en frisse tegenzin- het moet toch gebeuren, anders loop je klanten mis, je wilt toch afstuderen, iedereen doet het – gaat me dat steeds moeizamer af.

Ik ontdek dat het ook anders kan
In plaats van mezelf te forceren iets te moeten wat ik op dat moment niet wil doen, zoals bijvoorbeeld de was opvouwen, wacht ik af. Niet passief, maar bewust. Ik voel de was als het ware aan me trekken, naar me roepen dat ‘ie op gevouwen wil worden. Maar ik geef er niet aan toe. Ik kies er voor om het niet te doen. Ik heb wel de intentie, het voornemen, om de was een keer aan te pakken, maar wanneer is nog niet duidelijk. En dat geeft in eerste instantie een vervelend, onrustig gevoel. De kinderen hebben geen ondergoed meer in de kast liggen. De berg wasgoed stapelt zich op. Er komt steeds meer bij. De berg wordt letterlijk en figuurlijk hoger. Toch kies ik er bewust voor om niets te doen. Iedere keer dat ik een nieuwe was in de wasmachine stop, in de droger doe, op de stapel gooi, word ik ermee geconfronteerd. Ik laat de boel de boel en duw de deur dicht.

Ik geef niet toe
Ander voorbeeld. Nu is de tijd om een nieuw blog te publiceren. Ik zou er eigenlijk allang één klaar moeten hebben. Ik heb te lang niks van me laten horen, de vakantie nadert zijn einde. Straks loop ik klanten mis. Angstaanjagende gedachten. Maar ik geef er niet aan toe. Ik voel wat deze gedachten met me doen, maar ik handel er niet naar. Nog niet.

Het moment dat ik er aan toe ben om deze taken op te pakken, komt vanzelf
Of niet. Zo heb ik een aantal keer ervaren dat ik ineens zonder planning, zonder forceren, met zin, de was opvouwde. Ongemerkt. Vanzelfsprekend. Zonder zwaarte, gemopper, tegenzin. Als vanzelf. Het voelt dan licht, moeiteloos, zo gedaan. Hetzelfde met dit blog. De intentie stond al drie weken. Het geparkeerde ongemak ook. En nu, op een onbewaakt ogenblik, een avondje voor mezelf, is het moment daar.

Het vraagt enig uithoudingsvermogen, zelfacceptatie, vertrouwen om de boel de boel te laten
Vooral voor de ijverigen, angstigen en perfectionisten onder ons. Een vriendin vertelde dat ze mij als positief voorbeeld had genoemd in een gesprek met haar collega’s over het huishouden. ‘Ik heb een vriendin die samenwoont, zelfstandig ondernemer is, twee kinderen en een hond heeft, een opleiding volgt. En het lukt haar om in een onopgeruimd, chaotisch huis, een boek te lezen. Zonder eerst het huis aan kant te maken!’ ‘Heh? Ben ik dat?!’ Ik herkende me in eerste instantie niet in het verhaal. Tot ik aan mezelf moest toegeven dat dit inderdaad over mij gaat. Met de komst van een hond, de kinderen, heb ik mijn oorspronkelijke maatstaf behoorlijk bijgesteld. In het huishouden, mijn werk, mijn sociale contacten. En zo te horen is dat gelukt. Ik moet niet meer zo nodig!

Wil jij ook meer relaxed, ontspannen en met meer vertrouwen in het leven staan? Neem dan contact op.