Feestje zonder mij?

‘Auw, het voelt alsof ik word gepasseerd in dit contact.’

Blij
Ik heb zojuist de nieuwste editie van ‘De Psycholoog’ van de deurmat geraapt. Ik zag de bezorger het tijdschrift door de brievenbus duwen. Meestal leg ik dit blad ongelezen weg. Deze keer haal ik het meteen uit het plastic. Benieuwd naar wat er in staat. Er valt een papieren folder uit. Ik raap hem op. ‘Contact!’ Lees ik. Hee, leuk! Mijn hart maakt een sprongetje. Dat is toevallig. Interessant. Er is in april een symposium over Contact! De ziel van de GGZ. Ik krijg een blij gevoel.

Haptonomie
Ik ben vitaliteitspsycholoog en volg een opleiding tot haptotherapeut, waar ik heel enthousiast over ben. En positieve effecten van ervaar in mijn praktijk. Een opleiding waarin contact de essentie is. Gericht op het versterken van de tast, het voelend vermogen, als basis ingrediënt voor een optimaal contact. Een optimale wisselwerking tussen ik en mijn omgeving. Ik en de ander. De ziel van de haptonomie. Hoe meer aandacht daar voor is, hoe beter, is mijn opvatting.

Boos
Even verder kijken. Wat staat er nog meer? Het betreft een symposium. Wie komen er? Met wie ga ik het contact aan die dag? Ik scan het programma. Welke haptotherapeut gaat er spreken? Auw. Zie ik het goed? Ik zie alleen maar ander type ‘peuten’. Ik scan de lijst nogmaals. Verbazing, ongeloof maakt zich van me meester. Nee, dit kan niet! Dit mag niet. Ik voel boosheid. En daadkracht. Ik ga bellen. Ik ga bellen en ze vertellen dat dit dus echt niet kan. Hoe kan dat nou? Een symposium over contact organiseren en dan geen haptotherapeut uitnodigen? Dat is echt ‘not done’. Hoezo contact? Ze hebben daar duidelijk geen contact met de wereld om hen heen. Dit is als het organiseren van een verjaardagsfeestje zonder de jarige jet uit te nodigen.

Tijd voor actie
Waar staat de contactinformatie? Ha, een telefoonnummer. Ik ga hen bellen. En als zij zich geen raad weten, bel ik de dagvoorzitter. Ik zie zijn naam hier op de folder staan. Dan zal ik hem wel even vertellen wat ik hier van vind. En dat hij toch echt een grote vergissing begaat door zich aan dit symposium te verbinden. Ondertussen ben ik met de informatie in mijn hand de trap opgelopen. Met de deurklink van mijn slaapkamerdeur in mijn hand, bedenk ik me dat ik me normaal echt wel kan inhouden. Maar dit, nee, dit mag niet gebeuren. Hier kan ik mijn mond niet houden. Hier moet ik iets doen. Voor mij, voor mijn (toekomstig) vakgebied.

Hoe leg ik contact?
‘En dan? Dan ga je boos opbellen en wat ga je zeggen?’ Klinkt een andere stem in mijn hoofd. ‘Ik vind dat dit niet kan!’ ‘En dan? Lekker begin van het contact! Grote kans dat het contact meteen op scherp staat. Of nog erger, wordt verbroken. En wie ben jij om hier het contact over aan te gaan? Dat is toch de verantwoordelijkheid van de Academie voor Haptonomie of een van de beroepsverenigingen?’ ‘Ik kan natuurlijk ook een bericht online zetten bij het haptotherapieforum?’, suggereert het duiveltje in mij. ‘Ik wed dat ik medestanders heb die hier ook wat van vinden.’ Ook dat idee verwerp ik gauw. We hebben het hier tenslotte wel over Contact.

Hoe dan?
Hoe dan wel? Ik kan ook gewoon mijn mond houden. Even slikken. Laat ze maar. Dit gaat ook weer voorbij. En waarom maak ik me ook eigenlijk zo druk? Sinds wanneer ben ik zo’n hapto – activist?

Bang
Is het angst? Ben ik bang dat anderen zich laten voorstaan op ‘ons goud’? Met ‘onze veren’ gaan pronken? Angst voor tekort? Onzichtbaarheid? Tekort aan cliënten? Nee, angst is het niet, voel ik. Ok, ik kan een beetje competitief en ijdel zijn, maar in die hoek zit dit niet. Dan voelt het anders in mijn lijf. Meer benauwd, strak en star.

Bedroefd
Gaat de haptotherapie me zo aan het hart? Is het verdriet dat ik voel, dat er aan zo’n mooi, voor mij essentieel stuk, zo voorbij wordt gegaan? Ik scan mijn lijf. Voel naar mijn hart. Ja, daar zit het. De pijn. En als ik er bij stilsta, mijn tranen laat gaan, ervaar ik een warm, hoopvol, verlangend gevoel. De wens om de haptonomie een wezenlijk, lichamelijk bezielde plek te geven tijdens het symposium. Om ook de haptonomie met het bijbehorende ‘contactmodel ’ een door de GGZ erkende, belangrijke invalshoek te laten zijn.

Dagdroom
Ik dagdroom over het voorlezen van dit blog op het symposium. Ik zie me daar al op het podium staan. In de schijnwerpers. Met een microfoon. Voor een volle zaal. Alle ogen op mij gericht. Dat ik daar, met de voelbare angst en schaamte, deze blog voorlees. Me kwetsbaar opstel en helemaal zichtbaar ben in het contact.

Contact
De tranen die opkomen als ik dit schrijf, geven aan dat dit is wat klopt. Voor mij. Denken, voelen en doen komen op een lijn. Ik voel verzachting. Contact met mezelf, mijn lijf. Van hieruit kan ik de beweging maken naar de ander. Naar de organisatie van het symposium. Op mijn eigen manier. In het vertrouwen dat hoe dit contact ook verder verloopt, wat de reactie ook zal zijn, ik daarvoor opensta en deze kan ontvangen. Ik heb gehandeld naar wat juist is voor mij. In contact met mezelf. Met ruimte voor het contact met mijn omgeving, de ander, de organisatie van het symposium. Contact; de essentie van de haptonomie. Van het symposium. En in de GGZ.

Nieuwsgierig?
Ben je nieuwsgierig naar hoe jij contact met de ander kunt leggen vanuit een voor jou lastige situatie? Neem dan contact op met mij. Dan gaan we samen op onderzoek naar de emoties, gedachten en gevoelens die bij jou leven. En naar hoe je met erkenning voor jezelf, op passende wijze, de stap naar de ander kunt zetten. Ik ben bereikbaar via info@mariavoskuilen.nl