De wereld is veranderd

Hijgend wandel ik de berg op. Ik passeer een vrouw die langs het pad staat. Met haar rug naar me toe. Ik voel me genegeerd. Alsof ze me niet wil zien. Alsof ik er niet ben. Ik besluit me toch te melden met een vriendelijk goedemorgen. Ze zegt niks en steekt haar hand op. Ik loop weer verder. Merk hoe ik steeds zwaarder begin te ademen. En hoe de tranen prikken in mijn ogen. Ik ben ontsnapt. Gevlucht. Loop hier stiekem alleen rond. Zonder dat iemand het weet.

Mijn grens lijkt nu bereikt
Drie, of zijn het inmiddels vier? Weken heb ik het corona virus enigszins ontkend. Hard mijn best gedaan om er het beste van te maken. Niet te voelen wat de impact is. Ja, af en toe stak het krappe gevoel wel even de kop op. Maar nu kan ik er niet langer omheen. Het is gewoon ****. Er is ook een grens aan mijn best doen. En na de zoveelste afbeller van een afspraak lijkt die grens nu bereikt.

Lang zal ze leven
Zingend, de kaarsjes ontstoken, lopen we de slaapkamer van mijn dochter binnen. ‘Lang zal ze leven…’ Slaperig wordt ze wakker en kijkt rond met een glimlachje op haar gezicht. Ze rekt zich tevreden uit. Ik ben jarig. Daarna volgen onze rituelen: kaarsjes uitblazen, naar beneden, kadootje, ontbijt met croissantjes, vruchtensap. Vrolijk Tafelkleed.

Blij naar mijn werk te kunnen gaan
Mijn eerste afspraak begint vroeg, dus ik stap vandaag als eerste de deur uit. Manlief neemt de eerste school begeleidingstaken op zich. Straks ben ik aan de beurt. Mijn jas is al aan als mijn man vraagt: ‘is de hond al uit geweest? Nee? Ik dacht dat jij dat zou doen.’ ‘Nou, nee.’ Hij kijkt op de klok. Zucht. ‘Dan moet ik nu eerst snel met de hond gaan.’ ‘Ja’, is het enige dat ik uit kan brengen. Van binnen voel ik de spanning alweer toenemen. Ik loop gauw de deur uit. Blij naar mijn werk te kunnen gaan. Terwijl ik me probeer weer wat te ontspannen, pak ik al wandelend de telefoon om mijn aantekeningen voor de komende sessie te bekijken.

Mijn incasseringsvermogen nadert zijn einde
Ik word gebeld. ‘Goedemorgen Maria, ik kan helaas niet komen vandaag. Ik voel me niet zo lekker. Ik ben verkouden en ik wil geen risico nemen.’ Ok, dan ga ik weer terug naar huis is mijn eerste gedachte. Naar huis, de slingers, de ballonnen, de jarige dochter. Maar nee, dit is mijn kans. Het leed is nu toch al geleden. De boel draait daar ook door zonder mij. Ze kunnen me best nog even missen. Wat ik nu nodig heb is een wandeling, tijd en ruimte voor mezelf. Ik ben zo gespannen en voel me zo beladen. De enige afspraak vandaag ook nog afgezegd. Mijn incasseringsvermogen nadert zijn einde. De muur van ontkenning brokkelt langzaam af. Ik voel de zwaarte van het incasseren enerzijds en het strijden voor mijn ruimte anderzijds, zwaar op mijn lichaam drukken. Wat ben ik hard mijn best aan het doen.

Ik laat me verwarmen
Het beste dat ik nu kan doen is deze onverwachte ruimte helemaal tot me nemen. Stiekem. Of zal ik er open over zijn, met het risico op een volgend verwijt? Ik zit hier nu lekker op een bankje in de zon. En laat me verwarmen.

De wereld is veranderd
Ik kan het niet langer ontkennen. Het coronavirus is er echt. En zal voorlopig nog niet uit ons leven vertrekken. En wat betekent dat dan voor mij, voor mijn werk? Ik voel verdriet omhoog komen. Ik wil over deze vragen nog even niet nadenken. Eerst dit besef langzaam laten doordringen. De wereld is veranderd.

Jij bent niet veranderd
Dringt het inmiddels ook tot jou door dat de wereld toch echt veranderd is? En wil je stilstaan bij wat dat voor jou betekent? Hoe jij het beste met de nieuwe situatie kunt omgaan? Neem dan contact op! Want een ding is zeker, jij bent niet veranderd!