Hallo! Zo fijn kan coaching zijn!

‘Hè, hè, ik voel me zo opgelucht. Dit laat ik echt niet zo gemakkelijk zien. Ik ben blij dat ik er over heb kunnen praten. Dat het mag. En dat het ook eigenlijk niet zo eng is. Ik voel meteen ook meer ruimte in mijn borstkas. Je geeft me het vertrouwen dat het kan. Ik ben zo blij dat ik je heb gevonden op internet.’

Herken je dit? De opluchting, het gevoel van bevrijding, als je eindelijk uitspreekt wat al die tijd een gevoel van beklemming heeft gegeven. Als je ruimte geeft aan wat er in jou leeft. En je een deel van jezelf niet langer hoeft te ontkennen en te verstoppen.

Vaak zijn we geneigd maar een stuk van onszelf aan een ander te tonen. En dan liefst het mooiste deel. Een ander deel houden we achter. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn. Schaamte en angst voor afwijzing liggen hier vaak aan ten grondslag. Waardoor we liever zwijgen, dan te laten zien wat ons werkelijk bezighoudt. Dit kan op de lange termijn allerlei fysieke en emotionele klachten veroorzaken.

Een meerwaarde van coaching is dat je  in contact met de ander dat deel van jezelf aandacht geeft, dat je normaal gesproken verstopt, ontkent of vermijdt. Het bewust aangaan van het contact met dit deel kan een gevoel van bevrijding geven. Een erkenning van wat er daadwerkelijk bij jou leeft. Door als het ware te ‘oefenen’  in relatie met de coach creëer je  meer ruimte voor jezelf. Hierdoor kan het  ook makkelijker zijn om in relatie met andere mensen jezelf uit te spreken meer van jezelf te laten zien. Door dat wat jou bezighoudt naar buiten te brengen, laat je er nieuw licht op schijnen. Door te voelen hoe het is om je uit te spreken, door de reactie van de ander. Dat maakt dat mensen opgelucht en met meer rust en acceptatie uit een coachingssessie naar buiten stappen.

De dame in dit voorbeeld gaf in de daarop volgende sessie aan dat zij inmiddels een goede vriendin in vertrouwen heeft genomen. Ook stelt zij zich tot doel om in haar gezinssituatie haar onvrede en wensen bespreekbaar te maken.

Het naar buiten brengen van mijn visie en ervaringen via een blog voelt voor mij persoonlijk als een enorme stap. Vroeger was ik erg verlegen en durfde niks te zeggen tegen volwassenen. Nu nog kunnen allerlei overtuigingen mij in de weg zitten: ze zitten niet op mijn verhaal te wachten, ik heb niks interessants te melden, dan vinden ze mij stom… Hoe bevrijdend is het om te vertellen wat ik graag wil zeggen. Om ondanks de mist, de zwarte rook, de wereld met mijn ‘hallo’ tegemoet te treden. En te durven openstaan voor wat er terugkomt. In mijn hoofd is het ergste toch al gebeurd. Ik ben ondertussen heel benieuwd naar hoe de werkelijkheid eruit ziet!

Durf jij het ook aan om meer van jezelf naar buiten te brengen en jouw verhaal te delen? Neem dan contact op!