Stilstaan bij verlies

Soms is iets zo pijnlijk dat er bijna geen woorden voor zijn. Dan zit een pijnlijke situatie nog zo opgesloten in je eigen lijf, dat je er zelf amper bij kan. Laat staan dat je er een ander bij kan en wil laten.

‘Ik moedigde je aan om vol te houden. Sterk te zijn. Je greep om mijn been verslapte. Ik droomde over bloed.’
Zo schreef ik onderstaande tekst over de miskraam die ik een aantal jaar geleden heb gehad. En merk ik dat ik er nu, nog steeds, amper woorden aan kan geven. Waar anders woorden stromen, stokt het nu. Bevroren verdriet, dat langzaam ontdooit door warmte en aandacht.

Broertje zonder gezicht
‘Als een klein clowntje verscheen je plotseling in mijn, ons, leven. Het mooiste en tegelijkertijd meest pijnlijke geschenk dat ik ooit heb ontvangen. Dankzij jouw weet ik dat wonderen bestaan. Als ‘nummer drie’ was je een complete verrassing. Onverwachts geluk.

Je vader moest even wennen. Een understatement. Je vader was zo in paniek dat hij naar de abortuskliniek belde. Mannen hadden ze daar nog niet eerder aan de lijn gehad.

Hij verdween onder water, als een meerkoet in de gracht.
Ik bevroor.

Bleef koud en radeloos achter.
Heb mijn keuze gemaakt.
Het dooide.

We zagen je hartje kloppen.

Toen die ochtend.
Het eerste bloed.

Chocomelk, kerstliederen, een ezel in de stal.
Het verlies van een kindje.
Een broertje zonder gezicht.

Finn

Ik verdween onder water, als een meerkoet in de sloot.
Ik bevroor.

Bleef koud en radeloos achter.
Heb mijn keuze gemaakt.
Het dooide.

We zagen elkaar.

Heb jij ook zo’n pijnlijke situatie meegemaakt? Je bent welkom voor een persoonlijke coachingssessie. Om er zelf bij stil te staan. Om er samen stil bij te zijn.