Speelbal van emoties
‘Dobberend op mijn luchtbed op het kalme water. Ik staar naar de blauwe lucht. Ik hoor het geroep van de meeuwen boven mij. Het geruis van de branding. De kinderstemmen in de verte. Heerlijk. Mijn handen glijden zachtjes door het koude water. Ik voel de warmte van de zon op mijn huid. Mijn ogen vallen langzaam dicht. Uren, dagen zou ik zo wel kunnen ronddrijven. Heerlijk ontspannen. Alle tijd en ruimte voor mezelf. Plots voel ik een stroom trekken aan mijn luchtbed. Flats, aaah, een koude golf water slaat over me heen. Ik ga kopje onder en kom hoestend en proestend weer boven. Verdwaasd kijk ik om me heen. Wat was dat nou?! Wat is er gebeurd? Waar is mijn luchtbed? Ik veeg het water van mijn gezicht. Knijp mijn natte haar uit. Bah. Niet fijn. Jammer dat het zo eindigt. In de verte rolt de golf het strand op.’
Herken je dat, dat je een rustig, kalm en ontspannen gevoel hebt?
En ineens komt er zo’n reusachtige golf met alle bijbehorende emoties je leven binnen rollen. Schrik, boosheid, verdriet, teleurstelling. Dat ene mailtje dat ineens alle plannen overhoop gooit. De onverwachte reactie van een vriendin die een vervelend gevoel geeft. Het nare bericht over een familielid. Ineens is het gedaan met de innerlijke rust.
Als kind had ik last van mijn wisselende stemmingen
Als kind was ik al vrij gevoelig voor spanningen. Ik had en heb een rijkgevoelsleven. Ofwel, ik kon zowel flink boos als verdrietig als blij zijn. En dat ook uiten. Mijn ouders hadden daar soms wat moeite mee.’ Overgevoelig ‘ was het woord dat zij gebruikten. Tegenwoordig zou dat wellicht hoogsensitief heten. Hoe dan ook, in mijn jongere jaren had ik zelf ook last van mijn wisselende stemmingen. Alsof ik als een speelbal meedeinde op de golven van mijn emoties. Vervuld van schaamte. Schaamte wanneer ik me weer eens had laten gaan onder invloed van de spanning die ik ervaarde. De gescheurde foto aan de deur. Mijn broertje die na een duw met zijn borstkas op de badrand belandde. Het stampvoeten op de trap naar boven, kl**** schreeuwend naar mijn vader. Achteraf schaam ik me diep. Tegenwoordig kan ik ook enige dankbaarheid voelen voor mijn temperament. Ik schreeuwde het tenminste uit van boosheid, woede, machteloosheid.
Er zijn heel wat mensen die diep moeten tasten om in contact met hun boosheid te komen
Lang heb ik geworsteld met de heftigheid van mijn gevoelens. In relaties, onder invloed van hormonen, op mijn werk. De golven volgenden elkaar soms in hoog tempo op. Ik probeerde ze op te vangen door hard te werken, bij vriendinnen te spuien, een dagje onder mijn dekbed door te brengen. Proberen zomin mogelijk te voelen, laat staan te tonen. Afwachten tot de golf weer voorbij is. Het water gekalmeerd.
De ontdekking van de haptotherapie was als een reddingsboei
Eindelijk kreeg ik meer ‘grip’ op mijn emoties. Ik leerde steeds beter inschatten waar de golf vandaan komt, wanneer hij mij raakt, hoe ik reageer en hoe ik er het beste mee om kan gaan. Met als gevolg dat ik me steeds beter staande houdt. Er veerkrachtiger mee om kan gaan. De golven overvallen me niet meer zo. De zee waarop ik ronddobber, krijgt steeds meer het karakter van een kabbelend, golvend meer. Waar ik als een boei op mee beweeg.
En wanneer ik behoefte heb aan meer leven in de brouwerij, stap ik op een waterfiets, een surfplank of een waterscooter. Tot die tijd dobber ik lekker rond en geniet ik heerlijk van mijn rust!
Ben jij op zoek naar meer overzicht, rust en inzicht in jouw (gevoels-)leven?
Wil je meer zicht op de aard en herkomst van jouw emoties? Veerkrachtig om kunnen gaan met onvoorziene omstandigheden? Neem dan contact op voor een kennismaking met de haptotherapie.